گاهی گاهی که دلم می گیرد
از خودم می پرسم
در دیاری که پر از دیوار است
به کجا باید رفت؟
به که دل باید بست ؟
به که باید پیوست؟...
-سهراب سپهری
کتاب را که باز میکنی
دو بالِ یک پرنده را گشوده ای
پرنده ای که از زمین
تو را به شهرهای دور
تو را به باغ های نور میبرد.
ز هر کجا که بگذرد
به ارمغانی از خرد
به خانه ی تو روشنی می آورد
گشوده باد بال های مهر او
که جاودانه بر فراز می پرد...
#فریدون_مشیری
#کت
آقای قالیباف، تا بیشتر از این دیر نشده جبران کنید.
آیا مجلس بر اجرای قوانین موجود نظارت میکند؟
آیا درمورد رسیدگی به ترک فعل دستگاهها اقدامی شده است؟
آیا فکر میکنید صبر مردم همیشگی خواهد بود؟!
آیا...
بیاید به نیت تعجیل در فرج دهنفر رو از محیط کثافتبار روبیکا بیاریم ویسگون و این چرخهرم ادامهدارکنیم♻️🥰✌🏼😎🔥
این نوآوری جزئی همان پاسخ به نیاز جامعه است، پاسخی که تبدیل به راهی نوآورانه بر اساس قواعد و ساختار حقوقی فعلی شده است.
+به اشتراک بگذارید تا آفریده شود✅️
برای نخستین بار پلتفرم دونگی یک طرح جمعسپاری در خصوص خط *تولید پودر مس* منتشر کرده است که نه تنها بخشی از سود تضمین شده است، این تعهد نیز ارائه شده است بلکه سرمایهگذاران در هر زمان میتوانند سرمایهگذاری خود را نقد کرده و اصل پول خود را پیش از موعد دریافت کنند.
سرمایهگذاری از طریق جمعسپاری اگرچه برای شهروندان جذاب است اما در روزگار پرنوسان امروز یک چالش دارد: *نقدشوندگی* .شهروندی که بخشی از پول خود را بر روی یک طرح سرمایهگذاری میکند تمایل دارد تا بتواند هرزمانی که خواست سرمایهگذاری خود را نقد کند و بر روی طرح دیگر سرمایهگذاری کند.
بدون وجود نوآوریهای کوچک، هر نهادی زودتر از زمان مورد انتظار به انتهای *چرخه عمر* خود میرسد و مرگ زودهنگام فرجام آن است. به همین دلیل است که بقاء و پایداری هر نهادی وابسته به همین نوآوریهای کوچک است و ما فراموش میکنیم تا آنها را به اندازه نوآوری اولیه پاس بداریم.
نوآوریهایی جزيی مانند ارائه تضمینهایی برای بازپرداخت یا تبدیل کمک مالی به سهام یا تبدیل کمک مالی به حقتقدم خرید سهام در زمان عرضه عمومی و ... نمونههایی از نوآوریهایی هستند که امکان رشد و توسعه این نهاد را تقویت میکند.
جمعسپاری، یکی از مهمترین نهادهای تامین مالی دهه اخیر است؛ و از ۲۰۱۹ به بعد اندازه آن از *سرمایهگذاری جسورانه* (VC) هم بیشتر شده است. این نهاد نیز مانند هر نهاد دیگری به نوآوریهای جزیی و مستمر نیاز دارد.
و حتی گاهی در قالب خیریه باشد. به این شیوهی تامین مالی *جمعسپاری* (Crowdsourcing) میگویند.
آنها ایدهها یا نوآوریها را برای مردم طرح میکردند تا شهروندان بتوانند به قدر سهم خویش در تامین مالی مشارکت کنند و در بخشی از موفقیتها نیز سهیم شود. هرچند این سهیم بودن در موفقیت میتواند به مدلهای مختلفی باشد، از سهامدار شدن تا بازپس گرفتن پول داده شده با سود؛ و حتی گاهی در
موردشناسی: نهاد جمعسپاری*
آفرینش یک نوآوری یا یک محصول خلاقانه میتواند با تامین مالی گروه زیادی از افرادی باشد که هر کدام بخش اندکی از هزینه نوآوری را تقبل کردهاند. سایتهایی مانند Kickstarter یا IndiGo بر اساس همین منطق شکل گرفتند.
به همین دلیل است که نهادهای موفق دنیای امروز بیش از آنکه وامدار بنیانگذارانشان باشند، مرهون فرآیندی مستمر و دائمی از شناسایی و جذب نوآوریها هستند. جرقههای نوآوری تنها مانند یک نورافشانی شبانه در آسمان، زیبایی زودگذری هستند، که تاریکی و فراموشی فرجام آنهاست.
دیگر بعید است در این دوران نهادی پایهگذار شود که بدون نیاز به نوآوری مداوم، موفق باشد. در واقعیت نهادهای مختلف اقتصادی، اجتماعی و حتی سیاسی نیاز به این تداوم هر روزه دارند.
نهادی که هنوز تلاش دارد تا به صورت متعصبانه بر اصول اولیهاش پافشاری کند، احتمالا در دنیای شیفتهی نوآو
نیاز به نو شدن مداوم
نوآوریهای اجتماعی نیز نه تنها وضعیتی مشابه بالا دارند، بلکه به دلیل پویاییهای اجتماعی،بیش از محصولات فیزیکی،نیاز به نو شدن هرروزه دارند. به عبارت دیگر هر چه نوآوری آمیختهتر و درهمتنیدهتر با موضوعات اجتماعی باشد، این نیاز به نوآوری مستمر هم بیشتر میشود
شاید باید باور کنیم که نوآوری یک فرآیند است؛ نه یک محصول. شرکت نوآور دیگر آن شرکتی نیست که یک محصول نوآورانه را وارد بازار میکند، بلکه شرکتی است که فرآیندهای تولید و ارائه نوآوری دارد. کارخانههای امروزی فقط خط تولید محصولهای همگن و استانداردی که همه شبیه همدیگر باشند را ندارند
حالا نوآوری دیگر نمیتواند در یک محصول خلاصه شود.هر محصولی باید هر سال دوباره نو شود تا از دیگر رقبایش پیشی گیرد. حالا سالهاست که خودروسازها میدانند باید هر چند سال خودروی جدید و نوآورانه ارائه دهند.به این ترتیب نوآوری دیگر یک جرقه نیست و نمیتوان سالها آن نوآوری جرقهای و یکباره
*⚛️نو شدن هر روزه*
آن بوی نمناک کولرهای آبی آبیرنگ، که عصرهای تابستان میپیچید در اتاق خانه مادربزرگ، هنوز هم زنده مانده است، نه در خاطرهها که در خانههای ما تا امروز کولرهای آبی هم مانند ویفرهای رنگارنگ و بیسکوییتهای ساقه طلایی هنوز تولید میشوند و هنوز طرفداران خود را دارن
ادامه سیاستهایی که تلاش دارند تا دسترسی به اینترنت را محدود کنند، به معنای افزایش کودکان زبالهگرد و افزایش شکاف طبقاتی است. این سیاستها هم امروز و هم فردای این جامعه را قربانی خواهد کرد.
_بهاشتراک بگذارید تا آفریده شود
کاهش فقر نیز مانند هر سیاست دیگری نیاز به دیدگاه سیستمی و چندبعدی دارد؛ و این همان چیزی است که امروز در فقداناش باید خون گریست.
و از سوی دیگر یعنی کاهش دسترسی به زندگی ارزانتر و بهرهمندی کمتر از محصولات بومی.
کاهش فقر نه با موعظه و توصیههای اخلاقی اجرا میشود و نه با فشار به نظام مالیاتی و ایجاد شکاف میان جامعه؛
سیاستهایی که در جهت تقویت فقر در جامعه شکننده امروز ایران است.
فروشگاه اینترنتی، فروشگاهی متعلق به طبقه متوسط و گاه کمتر برخوردار است. محدودیت در دسترسی او، یعنی از یکسو از بین بردن فرصت کسب درآمد و تشدید فقر
سیاستهای قیمتی و سیاستهای دسترسی به اینترنت، دو محور اصلی در کاهش فقر در دنیای امروز است؛ دنیایی که آینده را شکل میدهد
گزارش هفته گذشته شرکت پادرو نشان میداد که اختلالات اینترنتی در مرداد ۱۴۰۱ منجر به کاهش ۳۵درصدی بازدید و کاهش ۵۰ درصدی فروش در فروشگاههای اینستاگرامی شده است
سیاستهایی که انواع مختلف فقر را هدفگذاری میکنند، از سیاستهای «عدالت آموزشی» گرفته تا سیاستهای توسعه زیرساختی. سیاستگذاری در حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) نیز از این قاعده جدا نیست.
به این ترتیب گرانشدن اینترنت و کاهش دسترسیها، دو سوی یک واقعیت هستند و آن فقیرتر کردن یک جامعه است.
*⭕️دستکاری اینترنت و گرانشدن اینترنت، موتور تولید فقر*
سیاستگذاری برای فقرزدایی نیز براساس دیدگاه آمارتیاسن، نیازمند سیاستهایی چندبعدی است.
اما از سوی دیگر فقر نیز منجر به کاهش استفاده از اینترنت میشود. شهروند فقیر، توانایی خرید ابزار اتصال به اینترنت (موبایل هوشمند یا تبلت یا کامپیوتر شخصی) یا خرید ترافیک اینترنت را ندارد و این امر او را در چرخهای از فقر محصور میکند.
فقر اینترنت در حقیقت مفهومی دوگانه است: از یکسو کاهش دسترسی به اینترنت یعنی افزایش نابرابری و افزایش فقر در بلندمدت. کسی که دسترسی به اینترنت ندارد، یعنی فرصت برابر برای دسترسی به محتوای آموزشی یا دسترسی به ابزار کسب درآمد ندارد. همین امر منجر به تشدید فقر او میشود.
دسترسی محدود به اینترنت یعنی فرصتهای محدود برای یک جامعه. فضای مجازی که تصویر و نگاشتی از دنیای واقعی است، امروزه مکمل فضای واقعی ماست. بسیاری از فعالیتها، از پیگیری امور اداری که امروز در فضای مجازی به «دولت الکترونیک» شناخته میشود تا فعالیتهای اقتصادی که «اقتصاد دیجیتال» ا
بهعبارت دیگر فقر در دسترسی به نظام آموزشی مناسب است که فقر اقتصادی را تحکیم و گاه برای گروههایی اجتنابناپذیر میکند.
همین مطالعات بود که نوبل اقتصاد ۱۹۸۱ را برای او به ارمغان آورد.
*⭕️فقر اینترنت*
بر اساس مفهوم فقر چندبعدی است که میتوانیم امروز از مفهوم «فقر اینترنت»
