شعر:معلای صبورعشق...
نمایان راچه پنهان کرد باصورت نقاب خویش...
نمی بیند که می بینم دراین چشمه سراب خویش...
عذابم داد عذابی سخت،چوخندیدم به لبخندش
نمی دانست که می دانم ازاین بابت عذاب خویش...
تب وتابم به زه گم شد دراین ماوای دل تنگی
نمی خواست ونمی خواست،من که می خواستم به تاب خویش...
خراب ازغم نمود دل را،خم ابروی زیبایش
نمی جنگیدوجنگیدم،باحال خراب خویش...
معلای صبوری بود،نه دربیداری و رویا
همیشه مست مست مست ازجام شراب خویش
سحربامن بگفت ازمن چه می خواهی طلب ها کن؟
تابرخاستم بگویم که نمی بینم به خواب خویش...
#شاعری_که_اشک_هایش_را_فروخت
