چه روزگار شگفتی! بگذار اغيار هرگز در نيابند که اين همه در کام ما چه شيرين است. بگذار اغيار هرگز در نيابند که اين قلب های ما از چه اشتیاق و شور و نشاطی مالامال است و سر ما در هوای کدامین یار، خود را از پا نمی شناسد. بگذار اغيار در نیابند، آینده در کف این بچه هایی است که از پشت میله های مهد کودک، همراه با ، شعار جنگ جنگ تا پیروزی سر می دهند. بچه های ما امروز در تظاهرات و هیئت ها و روضه خوانی ها بزرگ می شوند و شیر مادر مخلوط با اشک های حسینی می مکند و عشق حسین (ع) با جانشان آمیخته می گردد و آینده ی انقلاب را تا فرداهای دور و حکومت جهانی عدل در سراسر کره زمی
