#خطبه_۱۶۳_نهج_البلاغه
برخداوند،خيره نگريستن بندگان،وبازگشتن لفظى به زبان آنان،نزديك شدن به تپه اى،گام برداشتن درتاريكى شب،يا راه رفتن درمهتاب كه نور مى افشاند،و درخشش خورشيدى كه پس از ماه طلوع میكند،و باطلوع وغروبش،وآمدن شب وروز،چرخ زمان میگرددوتاريخ ورق میخورد،هيچكدام پنهان نيس
#خطبه_۱۶۳_نهج_البلاغه
نمیتوان گفت خداازكى بودوتاكى خواهدبود.وجودآشكاریست كه نمیتوان پرسيدازچيست وحقيقت پنهانیست كه نمیتوان پرسيددركجاست.نه جسم است كه اورانهايتى باشد،ونه پوشيده اى كه چيزى اورادربرگرفته باشد،به موجودات آنقدرنزديك نيست ك به آنهاچسبيده،وآنقدردورنيست ك جداوبريده باشد
سپاس خداوندى را سزاست كه آفريننده بندگان و گستراننده زمين و جارى كننده آب در زمينهاى پست و روياننده گياه در كوهها و تپه هاى بلند مىباشد،نه اوّل او را آغازى و نه ازلى بودن او را پايانى است،آغاز هر چيزى و جاويدان است و پايدار و ماندگار بدون مدّت و زمان است
#خطبه_۱۶۳_نهج_البلاغه
